Τις τελευταίες μέρες, όλο και πιο έντονα, κοιτάζω γύρω και βλέπω το παράλογο. Προσπαθώ να διακρίνω την λογική επιθυμία για κατανόηση. Που είναι κρυμμένη;  Ζούμε στην εποχή της αγάπης και της αποδοχής, μα που βρίσκεται τελικά η κατανόηση και η συγχώρεση;

Πόσο δύσκολο είναι για την θνητότητα μας να αποδεχθούμε, να νιώσουμε και να συγχωρέσουμε; Γινόμαστε θεοί, τιμωροί, δικαστές. Μπαίνουμε σε ρόλους, μεταμορφωνόμαστε σε βασιλιάδες, κρατώντας καλά τα σκήπτρα του μικρόκοσμου μας. Ή έτσι πιστεύουμε.  Προσπαθώντας να φτάσουμε στην κορυφή.

Μα πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο; Ποια είναι η κορυφή τελικά; Είναι ο στόχος; Είναι το ταξίδι; Κι ο νόστος; Πάντα δεν τον κουβαλάμε μαζί με όλα όσα μεγαλώσαμε; Μαζί με όλα όσα μας έμαθαν; Υπάρχουμε μέσα από τους άλλους προσπαθώντας να βρούμε τρόπο να ξεφύγουμε, να φτάσουμε στην κορυφή που μας αναλογεί.

Αυτόματα συμπαρασύρομαι στον Μύθο του Σίσυφου. Με τόση δίψα για ζωή, τέτοιο μίσος για τον θάνατο που του ξεφεύγει διαρκώς, θέλοντας να απαλλαγεί από την μοίρα των θνητών.  Μέχρι τη στιγμή που τιμωρείται. Κι εκεί στον Κάτω Κόσμο πια, αιώνια κυλά τον βράχο προς την κορυφή, με χέρια και με πόδια, κι όταν είναι έτοιμος να φτάσει στο υψηλότερο σημείο για να τον τοποθετήσει του ξεφεύγει και κυλά πίσω με ορμή. Κι έτσι ο Σίσυφος είναι δέσμιος στον Κάτω Κόσμο να προσπαθεί και να προσπαθεί μάταια, μιας που κάθε φορά η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Τι είναι πιο χρήσιμο τελικά; «Η Ιθάκη σ’ έδωσε το ωραίο ταξίδι. Χωρίς αυτήν δεν θα βγαίνες στον δρόμο…», γράφει ο ποιητής Κ.Π. Καβάφης. Γιατί αυτό έχει σημασία. Το να βγεις στον δρόμο. Να μάθεις και να δεις. Και στον μύθο του Σίσυφου τι έχει σημασία; Το ταξίδι;

Ναι, είναι δέσμιος, αλλά έχει την επιλογή να αναγνωρίσει τον χρόνο και  να σκεφθεί, να κατανοήσει, να αλλάξει.

Πόσο εύκολο είναι να κατανοήσεις, να νιώσεις, να αισθανθείς, να ανοίξεις μια πόρτα στην αλλαγή, στην κατανόηση, στην συγχώρεση; Η καθημερινότητα μάς τραβάει προς τα πίσω, οι άνθρωποι, οι σχέσεις με τον/την σύντροφο μας, με τα παιδιά, με τους συναδέλφους, ο επηρεασμός από τα Media, μα σαν άλλοι Σίσυφοι πρέπει να προσπαθούμε να κυλήσουμε τον βράχο μέχρι να τον τοποθετήσουμε. Το βράχο της σκέψης μας δίχως παρωπίδες. Το βράχο της θέλησής μας. Το βράχο του στόχου μας. Κι έπειτα πάλι από την αρχή.

Γιατί… Τι κι αν έρχεται μια στιγμή αποτυχίας; Τι κι αν σήμερα δεν τα καταφέραμε; Αύριο θα’ ρθει η στιγμή. Γιατί δεν είναι ο προορισμός που έχει τόση σημασία, αλλά ο τρόπος που επιλέγουμε να ταξιδέψουμε.

Ζήσε με Δύναμη,

Έστα.